[MB] LOW : 3 - cut

LOW ความต้านทานคุณต่ำ : 3

            “พี่มาร์ค...”

            “ครับ”

            “อื้อ ยะ อย่ากัด อ้ะ!” เสียงร้องขอไม่เป็นผลเมื่อคนพี่ยังกระทำตามเดิม

            มาร์คใช้ฟันขบไปตามลาดไหล่และไหปาร้า ดูดเม้มสร้างรอยจางๆ ไว้บนผิวเนื้อเนียนที่อยู่ภายใต้ร่มผ้า แม้จะอยากฝากรอยรักไว้ในที่ที่เห็นได้ชัดอย่างต้นคอขาวแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น อย่างน้อยตัวเขาก็ไม่อยากโดนน้องทำร้ายร่างกายหลังจากบทรักนี้จบลง

            น้องไม่ใช่คนผิวขาวจัดแต่ผิวสีแทนของน้องมันกลับน่าหลงใหลกว่าเป็นไหนๆ

            “อย่ากัด อ้ะ!”

เสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้งที่ข้างหูสร้างความมัวเมาให้แก่คนที่กำลังซุกซอกคอหอม ฝ่ามือไล้ไปตามลำตัวบางก่อนจะสอดมือเข้าใต้สาบเสื้อ ผิวเนียนนุ่มลื่นมือและเขาก็เปลี่ยนมาบีบขย้ำอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ แม้จะมองอะไรๆ ได้ไม่ชัดเจนนักแต่สัมผัสจากฝ่ามือก็สร้างจินตนาการในหัวเขาได้เป็นอย่างดี

            เอวคอดกิ่วผิดกับหุ่นของผู้ชาย ผิวก็นุ่มจนอยากจับไปเรื่อยๆ

          จุ๊บ จุ๊บ...

            พี่ชายข้างบ้านไล่จูบตั้งแต่ใบหน้าจนมาหยุดอยู่ที่แผ่นอกบาง แหวกสาบเสื้อออกจากกันก่อนจะถอดมันออกจากตัว โยนทิ้งลงบนพื้นและสายตายังคงจับจ้องไปที่ยอดอกสีน้ำตาลอ่อน ยื่นปลายนิ้วไปสะกิดมันเบาๆ จนขึ้นแข็งเป็นไต

            กลืนน้ำลายลงคอเมื่อร่างกายของน้องในตอนนี้โคตรเย้ายวน

          ผิวน้องเวลากระทบกับแสงไฟมันทำเขาเป็นบ้า

            “อ้ะ...” แบมแบมเชิ่ดหน้าหลับตาพริ้มเมื่อโดนรุกรานด้วยปลายนิ้ว

            จุกนมโดนบีบขยี้ด้วยคนที่คร่อมทับอยู่ด้านบน อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศเย็นจัดส่งผลให้ขนลุกชันไปทั้งตัว รู้สึกมือไม้เกะกะขึ้นมาทันทีสุดท้ายจึงวางไว้ที่ต้นแขนแกร่งแล้วจิกปลายเล็บลงไปเมื่อความเสียวซ่านเข้าเล่นงาน

            “น้องแบม...”

            “อ้ะ!”

            “พี่ไม่หยุดแล้วนะ พี่หยุดไม่ได้แล้วนะครับ” โน้มตัวลงไปกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหูของน้องชายข้างบ้านที่เขาอยากจะเลื่อนสถานะให้เป็นมากกว่าน้องชาย อยากจะทำต่อไปไม่หยุด

            แต่เขาจะให้โอกาสน้องอีกครั้ง…

          มาร์คยังอยากตื่นมาและมีน้องอยู่ด้วยกันเหมือนกับทุกๆ วัน หากการกระทำในคืนนี้จะส่งผลร้ายในเช้าวันรุ่งขึ้นและวันต่อๆ ไป เขาจะยอมให้น้องเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้เอง

            “ฮึ่มม...ถ้าแบมบอกให้พี่หยุด พี่จะหยุด บอกพี่...” มาร์คหยุดทุกการลูบไล้เพื่อให้น้องใช้ช่วงเวลานี้ได้คิด เขาส่งยิ้มให้น้องบางๆ ก่อนจะปัดปอยผมที่ปรกหน้าออกให้ กรอบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อกาฬ แม้อากาศภายนอกจะเย็นแต่ภายในร่างกายร้อนระอุ

            แบมแบมกัดปากพลางย่นคิ้วเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ในช่วงเวลาแบบนี้

            หยุดเหรอ...

            เป็นหัวสมองของเขาต่างหากที่หยุดทำงาน จริงๆ แล้วเขาไม่ควรต้องมาคิดเรื่องพรรค์นี้เลยด้วยซ้ำในเมื่อคำตอบของเขาควรมีเพียงแค่คำตอบเดียวแต่กลับพูดมันออกมายากเหลือเกิน ดวงตาคู่โตสั่นไหวอย่างคนไม่แน่ใจ ลึกๆ แล้วในใจเขาร้องบอกว่าให้หยุดแล้วรีบหายไปจากความอันตรายตรงนี้แต่อีกเสียงในใจก็ค้านขึ้นมา

            หยุดเหรอ...

            “แบม...” มาร์คเรียกชื่อคนใต้ร่างเสียงเบาเมื่อเขาโดนแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบลำคอ

            “ไม่ต้องหยุด ทะ ทำต่อเลย ทะ อ้ะ!”

            มาร์คปิดปากอิ่มด้วยอวัยวะส่วนเดียวกันของตัวเอง บดคลึงริมฝีปากนุ่มหยุ่นที่เขาเคยสัมผัสมาแล้วหนึ่งครั้งและยังติดอยู่ในความทรงจำของเขา มันทั้งหวานและอ่อนนุ่มจนรู้สึกว่าได้ชิมเพียงภายนอกอาจจะไม่พอ

            ร่างสูงสอดลิ้นเข้าเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กภายใน กวาดต้อนน้ำหวานไปทั่วโพรงปากจนบางส่วนไหลออกมาเปรอะเปื้อนไปทั่วปลายคาง เขาโดนนิ้วจิกเข้าที่หลังคอจนรู้สึกเจ็บแต่กลับปลุกอารมณ์ในกายได้อย่างดีเยี่ยม

            ไม่หยุดแล้ว หยุดไม่ได้อีกแล้ว ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

            “อื้อ อื้มมม”

            “อื้มมม”

            เสียงเฉอะแฉะของน้ำลายดังไปทั่วห้อง ต่างฝ่ายต่างเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แบมแบมเองก็ไม่ได้ด้อยประสบการณ์ในเรื่องนี้เพียงแต่ต้องกลายมาเป็นฝ่ายรองรับการกระทำก็เท่านั้นจึงทำให้มีอาการเคอะเขินอยู่บ้าง ร่างที่มีเพียงกางเกงนอนสวมอยู่บิดเร่าไปมา

            มาร์คดึงริมฝีปากออกห่างจนน้ำลายไหลติดมาด้วย ก้มลงหอมแก้มน้องทั้งข้างซ้ายและขวาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างสูงยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นน้องมองตามเขาไม่วางตา

            “ปะ ไปไหน” แบมแบมถามเสียงสั่นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็โดนพี่ชายข้างบ้านอุ้มขึ้นจากโซฟา

“เข้าห้องกันนะ พี่ว่าโซฟามันแคบไม่น่าจะสบายเท่าเตียงนอน”

คนถูกอุ้มจนตัวลอยหน้าขึ้นสี อยากทุบสักทีแต่ทำไม่ได้เพราะกลัวตัวเองจะร่วงตกลงไปบนพื้น มันน่าอายชะมัดที่ต้องมาอยู่ในท่าทางที่เหมือนกับผู้หญิงแบบนี้ เขาไม่ใช่คนตัวเล็กออกจะสูงเก้งก้างเสียด้วยซ้ำแต่อีกฝ่ายกลับอุ้มเขาได้อย่างสบายๆ ทั้งๆ ที่สูงกว่าเขาเพียงห้าเซ็น

บ้าแน่ๆ มันต้องเป็นเรื่องบ้าแน่ๆ

มาร์ควางน้องลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ก่อนจะผละออกมายืนอยู่ที่ข้างเตียง สายตาแสดงความต้องการอย่างไม่ปิดบัง ลงมือจัดการถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นโยนทิ้งไปอย่างรีบร้อนจนในที่สุดส่วนที่ขยายใหญ่ก็ดีดผึงออกมาสู่โลกภายนอกให้คนมองตาโต

ไม่มีการโลมเล้าแต่น้องชายเขากลับมีขนาดพร้อมใช้งาน

ก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเอามากขนาดนี้

“อ้ะ อะไรเนี่ย!”

“ไปไหนครับ!”

มาร์ครีบกระโจนขึ้นเตียงเมื่อเห็นน้องกลิ้งตัวหลบไปอีกฟากของเตียงนอน ดึงน้องให้กลับมาอยู่ใต้ร่างก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างของน้องขึ้นเหนือศีรษะ ในห้องมีเพียงแสงไฟจากห้องน้ำที่แบมแบมลืมปิดและจากโคมไฟที่ตั้งอยู่ใกล้ม่านหน้าต่าง

ในห้องไม่ได้สว่างมากแต่ก็ไม่ได้มืดเหมือนอย่างข้างนอกที่มองอะไรแทบไม่เห็น

ในตอนนี้เขาเห็นน้องชัดแล้ว

...มันเกินกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้มากโขเลยล่ะ

มาร์คก้มลงใช้ลิ้นกับยอดอกสีหวานที่พอโดนเข้าแบบนั้นก็แอ่นหน้าอกขึ้นลอยเหนือที่นอน เสียงดูดดังจ้วบจ้าบประสานไปกับเสียงหอบครางและเสียงพึมพำราวกับคนขาดสติ ทั้งกลิ่นหอมจากสบู่อาบน้ำ ไหนจะรสสัมผัสที่ติดใจนี่อีกทำให้เขาวนเวียนอยู่กับตรงนี้ร่วมสิบนาที โดยที่อกอีกข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่างเขาส่งปลายนิ้วไปบีบคลึงเช่นเดียวกัน      

            แบมแบมสอดมือเข้าในกลุ่มผมหนาแล้วออกแรงดึงตามแรงอารมณ์ที่คนพี่นั้นได้มอบให้ หลุดเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้จนสุดท้ายหน้าอกทั้งสองข้างก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่กางเกงนอนตัวบางพร้อมชั้นในกลับถูกรูดออกไปจากขาเรียวอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

            “ยะ อย่า อย่า! อ้า!”

            คนพี่ใช้ปากครอบครองแก่นกายเล็กที่ยังหลับใหล ไล้เลียตั้งแต่ส่วนหัวจนถึงโคนเรียกความร้อนให้ไปกระจุกรวมกันอยู่ตรงนั้น แบมแบมหอบหายใจเมื่อความทรมานกำลังเล่นงาน ใช้เวลาเพียงไม่นานร่างกายก็เหมือนถูกยกลอยขึ้นที่สูงและตกลงมากระแทกอย่างแรงเมื่อเขาได้ปลดปล่อยออกมา

            “ทำไม แฮ่กๆ ไม่เอาปากออกล่ะ อื้อ...”

            “ไม่เป็นไร มันหวานออก”

            แบมแบมส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยกับคนพูดของพี่ มันจะหวานได้ยังไงกันในเมื่อมันไม่ใช่ของที่สมควรกินเข้าไป เขายังคงนอนหอบหายใจถี่ๆ เลิกคิดมากเพราะเขาเองก็ห้ามไม่ทันว่าให้ดึงปากออกก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมา

            พรึ่บ

            “อ้ะ อะไร ทะทำอะไร อ้า...”

            “อื้มมม”

            “พะ พี่มาร์คอย่าทำ ยะ อย่าทำตรงนั้น ไม่ อ้า...” แบมแบมยกสะโพกร่อนไปทั่วเมื่อร่างกายตอบสนองได้ดีสวนทางกับคำพูด โดนคนพี่ใช้ลิ้นรุกรานที่ช่องทางด้านหลังโดยที่เขาเองก็ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงห้าม ร่างกายเหมือนไม่มีแรงเหลือสุดท้ายจึงต้องยอมให้คนพี่ทำตามใจ

            ช่องทางรักขมิบถี่ๆ เมื่อโดนลิ้นหนาพยายามแหย่เข้ามาข้างใน มาร์คเลียรอบปากทางเข้ารวมถึงดูดซับที่ต้นขา ฝากรอยรักไว้ประมาณหนึ่งก่อนจะกลับไปเล่นที่เดิม

            มาร์คเห็นน้องนอนบิดกายไปมาก่อนจะเริ่มส่งมือมาชักรูดแก่นกายเล็กของตัวเอง และแน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้น้องทำแบบนั้น

            “อึกๆ ปล่อย ไม่ไหว ผะผมไม่ไหว”

            “พี่ช่วยนะ ไปพร้อมกันนะครับ” ว่าจบก็ยืดตัวขึ้น ดึงรั้งสะโพกให้ขึ้นมาเกยทับหน้าขาของตน เอาหมอนมารองหลังให้จนสะโพกเล็กลอยสูง แก่นกายของเขามันพร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อม ตรงส่วนหัวแดงปลั่งและบานออก มีน้ำเหนียวๆ ไหลออกมาเป็นตัวหล่อลื่นชั้นดี เขาจับมันไปจ่อไว้ตรงปากทาง

            “แบม”

            “อึกๆ อือ...” แบมแบมไม่ได้ตอบอะไรทำเพียงแค่มองหน้าด้วยดวงตาฉ่ำปรือ ริมฝีปากที่บวมเจ่อสั่นระริกอย่างคนต้องการ ร่างกายเขาลุ้นจนเกร็งไปทั้งตัวเมื่อจากตรงนี้มองเห็นได้ชัดว่าส่วนนั้นของพี่มาร์คสะกิดอยู่ที่ช่องทางด้านหลังของเขาแต่ไม่ยอมเข้ามาสักที

          จะตายอยู่แล้ว...

          มาร์คเอามือป้ายน้ำเหนียวๆ ที่ไหลออกมาจากส่วนหัวของแท่งร้อนก่อนจะสอดนิ้วเข้าข้างในช่องทางสีหวานเพื่อเบิกทางจากหนึ่งเป็นสองและเพิ่มเป็นสามนิ้ว ชักเข้าออกอยู่นานหลายนาทีท่ามกลางเสียงครางหวานและแรงจิกที่ต้นแขน

            ค่อยๆ ดึงนิ้วออกมาเมื่อทุกอย่างพร้อมก่อนจะดันแก่นกายเข้าไปแทนที่

            “พี่มาร์ค พะ พี่มาร์ค...อึกๆ”

            “แบม ซี๊ดดด เป็นของพี่ อื้มมมเป็นของพี่นะ”

            “อ้ะ เจ็บ จะ เจ็บ มันเจ็บ! อ้า!!” แบมแบมดิ้นเร่าเมื่อถูกความคับแน่นสอดแทรกเข้ามาจนร้าวไปทั้งสะโพก ความเจ็บนี้มันยิ่งเจ็บเป็นสองเท่าเมื่อมีสติสัมปชัญญะครบสมบูรณ์ มันไม่เหมือนกับตอนนั้น ไม่เหมือนเลยสักนิดและก็พาลให้น้ำตาไหลลงมา

            “แบม ซี๊ดดดขะ ขอโทษแต่พี่หยุดไม่ได้”

            แบมแบมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองแต่ถึงอย่างนั้นความเจ็บก็ยังไม่ทุเลาลง ขาทั้งสองข้างถูกกดลงกับที่นอนทำให้ช่องทางเปิดกว้างขึ้นกว่าเดิม ส่วนล่างถูกดึงขึ้นสูงขึ้นตามแต่คนโตกว่าจะบังคับให้เป็นอย่างไร ส่วนบนแนบไปกับที่นอน

            สองร่างแนบสนิทกันอีกครั้งเมื่อมาร์คโน้มตัวลงมาจูบปากโดยที่ยังมีส่วนปลายแก่นกายค้างคาอยู่ข้างใน เสียงแลกน้ำลายดังขึ้นพอให้สติกระเจิดกระเจิง นิ้วมือสากบีบเค้นที่ยอดอกอีกครั้ง ตรงนี้ของน้องบวมแดงเพราะแรงขยี้ก่อนหน้านี้

            “ผ่อนคลายนะ พี่จะตายแล้วแบม”

            “อื้มม บะ เบา เบาก่อน”

            สวบ!

            “อ๊ะ!”

            พอพยายามผ่อนคลายตามที่อีกฝ่ายร้องขอก็ถูกดันพรวดพราดเข้ามาแบบไม่เกรงใจ ความเจ็บมันเบาลงแล้วก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เจ็บเลยเสียเมื่อไหร่ แบมแบมด่าคนทำอยู่ในใจเป็นแสนล้านคำแต่ตอนนี้แรงจะพูดก็แทบจะไม่มี ได้แต่ส่งเสียงอิ๊อ๊ะน่าอายออกไปเท่านั้น

            สะโพกสอบเริ่มทำหน้าที่เมื่อมันขยับอย่างเนิบช้าในตอนแรกก่อนจะเปลี่ยนเป็นดุดันเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง สองขากอดรัดรอบเอวเมื่อเนื้อตัวถูไถไปกับที่นอนตามแรงกระแทกที่เกิดขึ้น

            พั่บๆๆ !

            “เบา บะ เบาอ๊ะๆ พี่มะ อ้ะๆ พี่มาร์ค เบา” ใช้มือยันไปที่หน้าท้องแต่ไม่เป็นผล

            “อืมมมม แบม แบมแบม ฮึ่มมม”

            แบมแบมลืมตามองคนที่อยู่เหนือร่างตัวเอง ความร้อนวิ่งไปทั่วร่างเมื่อได้ยินเสียงครางชื่อตนดังลั่น เขาขยับสะโพกรับแรงอีกฝ่ายด้วยสัญชาตญาณส่วนปากก็ร้องโอดโอยสลับเสียงครางอย่างเสียวซ่าน ใบหน้าของพี่มาร์คที่มักจะยิ้มใจดีให้เขาเสมอแต่ในตอนนี้กลับดุดันและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งเกร็ง ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่มาร์คจะมีกล้ามเป็นมัดๆ ที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้เสื้อทำงานของพนักงานออฟฟิศ

            เผลอยกมือขึ้นไปลูบไล้ตรงใต้สะดือและวนเป็นวงกลมตรงบริเวณนั้น เขาแค่แปลกใจที่อีกฝ่ายมีซิคแพ็คเพราะไม่เคยรู้ว่าออกกำลังกายด้วย ก็แค่ประหลาดใจแต่ไม่ทันได้คิดว่าทำแบบนี้จะอันตรายต่อตัวเองเมื่อจู่ๆ ก็โดนคว้าข้อมือไว้ในตอนที่กำลังจะลากต่ำลง

            “ทำอะไร อืมมม”

            พั่บๆๆๆ พั่บ!!!

            “อ้ะๆๆ แรงไป พะพอก่อน แรงไป อ๊า!!” แบมแบมร้องครางแข่งกับเสียงหยาบโลนของเนื้อที่กระทบเนื้อ

            “ซี๊ด อืม!!!!”

            มาร์คไม่ได้ทำตามเสียงของน้องที่ร้องบอก เขาตั้งใจซอยสะโพกถี่รัวอีกหลายทีจนสุดท้ายก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน ฉีดพ่นน้ำรักเข้าไปข้างในช่องทางรักจนหมดทุกหยาดหยด แล้วค่อยๆ ดึงแก่นกายของตัวเองออกมา เสียงดัง ‘เผลาะ’ น่าตกใจ

            “แฮ่กๆๆ แฮ่ก ก ก อ๊ะ!”

            “อย่าเพิ่งเหนื่อยนะครับ ขออีกรอบได้ไหม”

            “อ้ะ ไม่ ไม่ได้ มะ ไม่ได้ อื้อ!”

            แบมแบมถูกพลิกให้นอนคว่ำโดยที่สะโพกถูกยกสูงพอดีกับแก่นกายใหญ่ที่ถึงแม้จะปลดปล่อยแล้วก็ยังมีขนาดเท่าเดิม และเขาก็ต้องรู้สึกเจ็บเสียดอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แทรกเข้ามาข้างในเพียงแต่ครั้งนี้สบายกว่ามากเมื่อมีน้ำรักหล่อลื่น บางส่วนไหลย้อยมาตามเรียวขา ใบหน้าแนบไปกับหมอนใบโตก่อนจะส่งเสียงร้อง

            “ดีจัง ดีมากๆ”

            “ไอ้! อ๊า!”

            ทำตามใจตัวเองขนาดนี้แล้วจะถามกูทำไมไอ้พี่เหี้ย!!!

ฝากกลับไปคอมเม้นนิยายในเว็บเด็กดีให้ทีนะคะ หลังจากอ่านเสร็จแล้ววว

     https://writer.dek-d.com/dekd/writer/view.php?id=1864549

            หรือไปสกรีมแท็กในทวิตเตอร์ก็ได้ค่า @NanYR411

            #ความต้านทานคุณต่ำ